Rozdział 7

*Ola*
Było już późno gdy położyłam się do łóżka. Trudno mi było zasnąć, ale po długim leżeniu, zasnęłam. Noc przebiegła w miarę dobrze. Gdy się obudziłam zegar wskazywał godzinę 10.08. Godziny dłużyły się niemiłosiernie. Miałam ochotę zamknąć się w pokoju i zostać tam na zawsze. Miałam tego dosyć, bałam się reakcji ojca Piotra. Zabrzmiał dźwięk mojego telefonu. Na ekranie pojawiła się Sandra.
- Hej! Co tam u ciebie?
- Cześć.  Ehh... - westchnęłam. - Zaraz wybieram się do ojca Piotrka. Muszę go przekonać...
- Musisz... Trzymam kciuki. Mów spokojnie.
- Dzięki.
Była to krótka rozmowa, nie mieliśmy o czym mówić a do tego nie miałam ochoty. Dwadzieścia minut przed wyjściem ubrałam się, zjadłam obiad i wyszłam. Będąc przy drzwiach westchnęłam głośno. Byłam strasznie zdenerwowana. Drzwi otworzył Piotr.
- Cześć, wejdź... - odrzekł zamieszany.
W salonie siedział ojciec, czułam się nieswojo.
- Dzień Dobry. Ja tylko na chwilę i już przepraszam za zamieszanie. Chciałabym panu powiedzieć, że strasznie nam na sobie zależy. Nie chcę aby Piotrek wyjechał z panem. Wiem, że to trudne, ale mógłby zamieszkać ze mną... Znaczy z moimi rodzicami i bratem... My... naprawdę się kochamy, proszę niech pan to zrozumie i przemyśli.
- To nie jest takie łatwe. - rzekł po długim zastanowieniu. - Jesteście jeszcze za młodzi... Przepraszam, ale ja nie mogę zrezygnować z pracy a do tego zostawić tutaj mojego syna. To dla mnie bardzo trudne, a jeszcze matka... - powiedział spuszczając głowę.
- Ja pana rozumiem, jest panu ciężko, tak jak Piotrkowi, ale proszę, niech pan to przemyśli i to porządnie.
- Nic z tego...
- Błagam. -
- Tato, proszę Cię. Nie widzisz jak nam na sobie zależy? Dla ciebie ważniejsza jest praca niż szczęście własnego syna? - zapytał rozdrażniony blondyn.
- To trudna sytuacja... Jak dorośniecie, zrozumiecie.
- Za niecały rok, będę pełnoletni i zrobię to co mi się podoba! - krzyknął rozdrażniony.
- Ja... Bardzo przepraszam za zamieszanie. Na mnie już pora. Niech to pan przemyśli. Do widzenia, pa Piotrek!

*Piotr*
Nie rozumiem ojca, dlaczego on musi być tak samolubny?! Dla niego jest tylko najważniejsza praca i pieniądze. Nie rozmawiałem z nim przez cały dzień. Najbardziej żal jest Oli. Widzę, że strasznie jej zależy. Ale co ja mam począć? Nic. Postanowiłem zadzwonić do niej.
- Olka, przepraszam za dziś... za mojego ojca. Do niego nie da się przemówić.
- Nie masz za co przepraszać. Dlaczego nikt tego nie rozumie, że my się kochamy?
- Nie wiem, naprawdę sam chciałbym wiedzieć...
Nasz rozmowa nie miała końca. Byłem strasznie zmęczony i musieliśmy przerwać połączenie. Położyłem się na drugi bok łóżka i od razu zasnąłem. Obudziły mnie wibracje telefonu.
- Ola? Od rana już mnie budzisz. - powiedziałem śmiejąc się. - Jak się spało?
- W miarę dobrze.
- Idę się ogarnąć, coś zjeść. Narazie!
Idąc do kuchni zastałem ojca. Nie powiedzieliśmy do siebie żadnego słowa. Otworzyłem lodówkę i wziąłem sok pomarańczowy. Nalewając sok do szklanki usłyszałem głos ojca.
- Przykro mi...
- Pff... - parchnąłem. - Nam też jest przykro. - podniosłem głos.
- Synu, uwierz mi... znajdziesz lepszą dziewczynę. Ja Was dobrze rozumiem...
- Jakbyś nas dobrze rozumiał to byś się zgodził. - odpowiedziałem zdenerwowany.
- Ale za co byśmy żyli? Zrozum mnie.
Uświadomiłem sobie, że byłoby nam naprawdę ciężko. Gdy ojciec wyjedzie, będzie zarabiał naprawdę dużo pieniędzy i będziemy mieli za co żyć. Ale nadal byłem rozdrażniony zachowaniem ojca. Zanurzyłem usta w soku i odszedłem bez słowa.

*Ola*
Nie mogłam oderwać się od ekranu telewizora. Wreszcie miałam wszystkiego dosyć, wszystko mnie denerwowało, musiałam się przewietrzyć. Okrążając cały park napotkałam się na kolegę z klasy - Maćka.
- Oo, hej Olka. Jak tam wakacje? - zapytał będąc w świetnym humorze.
- Źle nie jest ale najlepiej też... - odpowiedziałam nie mając chęci z nim gadać.
- Coś nie tak? Pomóc Ci w czymś? - spytał.
- Nie dzięki, poradzę sobie.
- Ale jakby coś, to dzwoń zawsze przyjdę czy coś...
- Spoko. - odparłam niechcąco.
To powiedziawszy odeszłam. Maciek był fajnym kolegą, lecz nie miałam dziś humoru na dłuższą rozmowę. Od dawna już zauważyłam, że przyczepił się do mnie i ciągle na mnie patrzy...

___________
Siemka! Oddaję w wasze ręce rozdział 7! :) Jak Wam się podoba? Komentujcie. :*
Pod ostatnim rozdziałem było aż 9 komentarzy!

Dzięki, jesteście mega!
Marta.